لای نامه هایتان برگ گل بگذارید.

به نام آفریدگار

با سلام به دوستان شاعر و ادیبم، من ادیب نیستم. شاعر هم نیستم. در تمام عمرم فقط چند بیت در رثای مرحوم پدرم گفته ام که در سنگ مزارش نقش بسته است و در شعر بودنش هم شک دارم. ولی از شنیدن و خواندن شعر، خوب حظ می برم.

  در این انجمن پر بار، تماشا گر باغی هستم پر گل، گل هایی که هر کدام رنگی چشم نواز دارند و رایحه ای دل انگیز. در تماشاگه خودم، رنگ ها چشمانم را و رایحه ها مشامم را می نوازند و پیچش زیبای  کلمات دوستانم، روحم را تلطیف می نماید و از هر سه لذت می برم.

هفته گذشته کتاب دوست عزیزم، شاعر جوان و پر احساس جناب کاظمینی رو نمایی شد. کتاب شعر شان را مطالعه کردم و لذت بردم. به ایشان تبریک می گویم.

در گروهی مجازی برایشان نامه ای نوشتم و برگ گلی مجازی لای نامه ام گذاشتم. قول دادم در جلسه انجمن فلسفه (برگ گل لای نامه) را توضیح دهم.

                                                اما فلسفه برگ گل لای نامه چیست؟

استاد من محمد بهمن بیگی، پدر تعلیمات عشایری ایران، همیشه معلمین پر کارش را در جمع تشویق می نمود.

یکی از معلمین عشایری به نام سیاوش بیژنی در یکی از مدارس چادری عشایری خوزستان، مشغول تدریس بوده است. شاگردی داشته لب شکری که قیافه اش را نا زیبا کرده و احتمالا مورد تمسخر هم شاگردی خود بوده است. این معلم شایسته در فصل تعطیلات مدرسه، این دانش آموز را به شیراز می آورد و به کمک بهمن بیگی در بیمارستانی بستری می کند . وی تحت عمل جراحی قرار گرفته و لبش اصلاح و صورتش زیبایی خود را باز می یابد.

بهمن بیگی در دانشسرای عشایری شیراز حضور یافته و در یک سخنرانی ضمن تشویق و قدردانی از این معلم شایسته عشایری، به شاگردان دانشسرا می گوید: گفته ایشان را عینا نقل می کنم:

"آیا به من حق نمی دهید که در میان اسامی خاص به اسم نازنین سیاوش علاقه مخصوص داشته باشم؟ دوستان عزیز، دانش آموزان دانشسرا و مربیان محترم، امروز را روز سیاوش بنامیم. دانشسرا صندوقِ پست دارد. آدرس سیاوش مشخص است. من از رئیس دانشسرا خواهش کرده ام که کاغذ و پاکت و تمبرِ پست در اختیار همه بگذارد. به سیاوش نامه بنویسید. او را نامه باران کنید. برگ گل لای نامه های تان بگذارید. سیاوش را گل باران کنید." (کتاب به اجاقت قسم ص ۱۳۵)

دوستان خوبم، این تشویق های به جا، معلمین عشایری را پشت گرم نموده و تلاش آنها را مضاعف می کرد. در آن زمان این معلمین تلاشگر و عاشق باعث شدند بیش از ۸۰ درصد عشایر باسواد شوند و هزاران مهندس، وکیل، پزشک و مدیر و شاعر و نویسنده تحویل جامعه عشایری و ایران عزیزمان گردد. لذا من، کوچک همه شما استادان خودم، عرض می کنم به جواد کاظمینی نامه بنویسید و لای نامه های تان برگ گل بگذارید. سپاسگزارم

                                                         مرادحاصل نادری دره شوری: ۱۴ بهمن ۱۳۹۳