مرده پرستی یا قدر شناسی

گاهی از مردم عادی و حتی از بعضی از فرهیختگان میشنویم که: مردم مرده پرست هستند. نگارنده به این مطلب عقیده ای ندارم و اینچنین می اندیشم که تقدیر از شخصیت های بزرگ ومحبوب ( در فقدان آن ها) نه تنها نشانه مرده پرستی نیست بلکه بیانگر سپاسگزاری و قدر شناسی و ارج نهادن به خدمت است و از آن مهمتر اینکه، انسانهای دوست داشتنی ومردم دوست لایق و سزاوار چنین سپاسگزاری ها هستند. چنانکه استاد بهمن بیگی می گوید: ( خدمت اگر وفا نبیند ماندگار نمی شود ). تنها تفاوتی که قدردانی های زمان حیات  با سپاسگزاری های دوران فقدان آن ها میتواند داشته باشد این است که در زمان حیات، خود شخصیت مورد نظر نیز از حظ روحی و روانی عینی بهره مند میگردد.

ارادتمندان شخصیت های نامدار و مردمی در زمان حیات شخصیت محبوب خود محو حضور ایشان بوده و مکنونات قلبی خود را در اکثر موارد بلاواسطه و حضورا بیان میکنند و یا با نظارت شخصی او یا اشخاص مورد اعتمادش مکتوب می کنند و شاید اصلا به مرگ او نمی اندیشند. آن ها در فقدان این شخصیت ها، دیگر این سنگ صبور و تکیه گاه بی نظیر را ندارند و جای خالی او را شدیدا احساس می کنند و متوجه میشوند که چه گوهر گران سنگی را در بین خود ندارند. نگران می شوند که اندیشه ها وتفکرات او به نسل های بعدی انتقال نیابد لذا بیشتر به تکاپو می افتند و برای شخصیت دوست داشتنی خود یادواره ها و بزرگداشت های بیشتری برگزار میکنند. استاد بهمن بیگی اگرچه در زندگی پر فراز و نشیب خود از هیچ تلاشی جهت ارتقا سطح زندگی مادی و معنوی و اجتماعی عشایر ایران کوتاهی نکرد بلکه با نگارش کتاب های ارزشمند خود، گنجینه بی نظیری را برای فرزندان عشایر و فرهیختگان به یادگار گذاشت. بر علاقمندان مکتب انسان ساز ایشان است که در حد توان اندیشه های گرانقدر وی را به نسل های بعد انتقال دهند.