چله به در
با رسیدن ایل به گرمسیر معمولا هر خانواده ایلی قسمتی از مرتع (قشلاق) را برای چرای دام ها در فصل پاییز اختصاص داده و آنرا (فاییز چر) می نامیدند که یورت یا یورد) خاص خود را داشت و چادر ها هم در این فصل مثل چادر تابستان بود (مکعب مستطیل)
اما به محض شروع بارندگی شکل چادر ها تغیییر میکرد. با رسیدن زمستان و سرما و بارندگی از یورت پاییزی به یورت زمستانی (قیش یوردی) نقل مکان میکردند که معمولا زیاد دور نبود. در( قیش یوردی) چادر ها به شکل دیگری بر پا میشد. حالت مکعب مستطیلی نداشت به صورت طولی بود و از وسط و در طول چادر دیرک میزدند تا به دو طرف شیب داشته باشد و آب باران به جوانب چادر هدایت شود وآب به داخل چادر چکه نکند علاوه بر آن این شکل میتوانست حرارت اجاق داخل چادر را بهتر نگهدارد.
در یورت جدید آغل گوسفندان هم محکمتر بود و با شاخه های تیغدار درختی به نام (ریملک ویا کنار) محصور بود.
با شروع زمستان چله هم شروع میشد. از اول دیماه تا دهم بهمن ماه (چهل روز) را چله بزرگ و از 11بهمن تا آخر بهمن (بیست روز) را چله کوچک می گفتند.
چهار روز آخر چله بزرگ و چهار روز اول چله کوچک را (چار چار) می نامیدند و معتقد بودند که سردترین روز های زمستان چار چار است.
اواخر چله با رنگ معمولا (قرمز یا نارنجی) نقطه ای از پشت یا سر گوسفندان را رنگین میکردند.
با اتمام چله در دو طرف ورودی آغل گوسفندان آتشی می افروختند و گوسفندان را از میان آتش عبور میدادند و معتقد بودند که آتش به عنوان (نماد پاکی) درد و بلا وملالت زمستان را از وجود دام ها بیرون میکند. چوپان ها و بچه ها هم با به هم زدن ظروف فلزی یا به صدا درآوردن زنگها این موضوع را (به گوسفندان) گوشزد میکردند. این مراسم (چله به در) نامیده میشد.
بعد از چله به در از یورت زمستانی به یورت جدید و تازه (یاز یوردی) نقل مکان میکردند تا به استقبال بهار و نوروز بروند و خود را آماده کوچ به ییلاق نمایند.
چادر تابستانی
مراد نادری 28/12/1389
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر