تجلیل زندگان و حرمت گذشتگان

در بعضی جوامع انسان هایی به دنیا می آیند و خدمات ارزنده ای به ملت و حتی جوامع دیگر و نوع بشر ارایه می دهند از جان مایه می گذارند و تلاش صادقانه میکنند همنوعان خود را در ثمره خدمات با ارزش خود غرق میکنند اما خودشان تنهایی را تا آخر عمر اجساس میکنند و در بیشتر موارد حتی در تنهایی جان به جان آفرین میسپارند.

بعد از فقدان آنها تازه مردم وگاهی سردمداران بیدار میشوند و چه بسا داد و فغان و غوغا برپا میکنند که ای وای چه شخصیتی را از دست دادیم. با بر پای مراسم یادبود و تجلیل در مجامع عمومی و مهمانی های خصوصی و ...به خیال خود دین خود را ادا میکنند(نوش دارو بعد از مرگ سهراب).

در این جوامع تنها انگیزه قدرتمند شخصی و همت بلند وهدف مقدس است که اشخاص را به ادامه راهشان ترغیب میکند.این جواخع نمونه بارز مرده پرستی هستند.

چه خوشبخت هستند جوامعی که شخصیت های بزرگ و اثر گذار خود را در زمان خود در میابند حمایتش میکنند قدردان زحمات علمی فرهنگی هنری و اجتماعی آنها هستند.گردهمایی بزرگداشت وتقدیر با حضور خود او بر پا میکنند.در مسیر حرکتش یار و یاورش هستند و در تنگنا ها کنار او تنهایش نمیگذارند.

اگرچه حرمت گذشتگان لازم و عملی زیبا و انسان دوستانه است اما به نظر میرسد برای حفظ و تداوم پیشرفت ارزشهای انسانی و توسعه جوامع بشری تجلیل از چهره های تاثیر گذار جامعه (در حیات آنها) بسیار ضروری تر و لازم تر است زیرا سبب تشویق هرچه بیشتر و ایجاد انگیزه و شوق در آنها شده و ارزشهای انسانی را ماندگار میکند ونسل جوان را به این ارزشها آگاه میکند و غنای فرهنگی جامعه را به دنبال دارد.

اگر خدمتی یا هنری یا پژوهشی یا هر ایده مثبتی در زمان خود ارج دید ماندگار میشود و به الگویی برای نسل های آینده مبدل خواهد شد.

به قول استاد مسلم آموزش عشایر ایران محمد بهمن بیگی اگر خدمتی ارج بیند خدمتگذار دلگرم میشود و خدمات شایسته تر انجام می دهد. 
عکس این مطلب هم درست است چرا که اگر عملی ارج نبیند ( در اکثر موارد) به بی عملی منتهی شده و حتی سبب میشود ضد ارزش ها تقویت گردد.
                                                                                                     با احترام: نادری